In-het-wild-estafette
Inez van der Voet
Haarle, Sallandse Heuvelrug
23 april 2019 – 24 april 2018
Een zoektocht naar ongereptheid. In Nederland? Ik moet er eerlijk gezegd een beetje om lachen. ‘In Nederland is alle natuur bedacht’, denk ik stuurs. ‘Uitgestippeld en omheind. Zelfs de bossen, waar ik me het meeste verbonden voel met de natuur, zijn niets meer dan postzegeltjes tussen snelwegen. Verbonden door ecoducten. Hoe kun je hier van ongereptheid spreken?’. Mensen die ik spreek reageren ongeveer hetzelfde. En toch kriebelt er wat. Want moet ongereptheid altijd gelijk ‘Wild Alaska’ of ‘Down Under’ zijn? Of kun je ongerepte natuur ook in je eigen omgeving ervaren? En welke rol speel je daar zelf in? Zomaar wat vragen die meegingen in mijn minimale bepakking voor de in-het-wild-estafette. Vierentwintig uur alleen in de natuur. In mijn geval op de Sallandse Heuvelrug bij een paalcamping, wat letterlijk een paal in het bos is.
Aardappelschilmesje
‘Ik doe wel mee, maar alleen als ik mijn hond mag meenemen.’ is mijn eerste reactie als Sonja me uitnodigt de eerste deelnemer van Walden.nu te zijn. Ik wil me veilig voelen. Het is een terugkerend thema tijdens de voorbereiding. Hoe komt het toch dat ik bij ‘alleen in het bos’ eerder denk dat me iets gruwelijks kan overkomen dan wanneer ik de laatste trein op Amsterdam CS neem? Dat antwoord krijg ik eigenlijk pas na mijn beleving van een bevriende mindfulness-trainer. Zodra je voor een oncomfortabele verandering staat, gaat je brein uitwegen zoeken om je ervan te overtuigen dat je beter kunt afhaken. Ik lach om mijn eigen angsten, die blijkbaar heel menselijk zijn. Maar van tevoren weet ik dit niet en tref ik mijn voorzorgsmaatregelen. Zo vertel ik niemand waar ik ga bivakkeren, ligt er een aardappelschilmesje binnen handbereik en mag mijn telefoon mee voor noodgevallen en gps. De waakhond in de voortent maakt het af. En dan is het genoeg. De rest moet ik vooral geestelijk loslaten. Ik prevel wat kansberekeningen, doe een beroep op mijn ademhaling en maak contact met wat er feitelijk aan de hand is. En dat is weinig. Ik. In een tent. In het bos. Met mijn hond. Deze aanpak helpt me de eerste nacht ook door een fikse onweersbui heen. En kort na die bui dient het eerste inzicht zich aan: de drang naar veiligheid zit in de menselijke natuur. In mijn natuur. En hé, ook in de natuur van heel veel andere diersoorten. Willen we niet allemaal graag overleven?
Over een zaadje
Als het onweer is overgewaaid wordt het verdacht rustig. Om het tentje en in mijn hoofd. De bomen staan zwijgend na te druppen. De vogels herpakken hun lied. Er valt weer wat licht op mijn tentdoek. Wat ook binnenvalt is de gedachte dat de natuur geen omstandigheid onbenut laat. Ook door deze regenbui ontstaat ergens iets nieuws. Een zaadje dat na het droge lange weekend nu éindelijk zijn kop naar buiten steekt en een plantje wordt. Het dier dat later voorbij komt en het plantje opeet. De vogel die ook wat zaadjes oppikt en ergens anders wat zaadjes dropt. Als ik erover nadenk duizelt het gewoon. Hoe groot is de kans dat een zaadje precies landt op een plek waar voor deze plant de omstandigheden kloppen? Dat hij niet opgegeten wordt voor hij de kans heeft zijn eigen nageslacht te verspreiden? Hoe mooi is alles verbonden in de natuur en altijd precies op de plek waar het moet zijn. Is dat nou niet ongerept? Denk je dat zo’n zaadje zich wat aantrekt van de hekken die we neerzetten? Of de weg die ergens aangelegd wordt? Wanneer ónder dat asfalt zijn omstandigheden kloppen, boort hij zich gewoon een gat naar het licht toe!
Innerlijke rollercoaster
Wat word ik intens gelukkig als ik hieraan denk. Hier wil ik blijven. In dit moment van eenheid en verbondenheid. Weg van de ellende die we óók weten over de natuur. Over haar kwetsbaarheid en de uitputting. Dan pakken zich alsnog sombere wolken samen in mijn paradijselijke staat van zijn. Ze fluisteren dat de natuur inderdaad altijd een weg vindt. Maar dat mensen op die weg misschien geen rol meer kunnen spelen. Dat als we maar hard genoeg doorgaan met haar uitputten zij omstandigheden zal forceren om te kunnen voortbestaan. Nu wordt het eng. Adem uit…
De innerlijke rollercoaster tekent mijn relatie met de natuur. Ik vind haar overweldigend en wonderlijk tegelijk. Mijn grootste bron van inspiratie. Maar ze beangstigt me ook. Want mijn natuur vertelt me dat zij sterk is. Te sterk om te bevatten. En dat voelt soms best onveilig. Ik ben ook maar een mens…
