In-het-wild-estafette
Jan Willem de Ruiter
Schiermonnikoog
10 augustus 2018 – 11 augustus 2018
Zaterdagmorgen 04.00. De wekker gaat en ik schrik wakker. Na amper 4 uur slaap besef ik me toch meteen dat het moment is aangebroken. Ik heb er zin in. Snel even douchen nog en een goed ontbijt lijkt ook verstandig. Dan op weg voor 24 uur in het wild. Het is op wat vrachtverkeer na nog lekker rustig. Mijn stemming is goed. Ik luister naar mijn favoriete trance muziek. Ongemerkt sluipt het tempo er aardig in. In een recordtijd bereik ik dan ook via een al vaak gereden route Lauwersoog.
Op de boot zijn maar weinig passagiers. Zo heb ik dat nog niet eerder meegemaakt. Ik probeer wat vooruit te denken, maar blijf hangen in het moment. Wat meeuwen omgeven me en ik kijk uit over de zee. Ik zie warempel een zeehond net met zijn kop boven het water uitkomen. Het voelt alsof ik de enige ben die hier oog voor heeft. Ik kijk daarom wat rond om mijn medepassagiers gade te slaan. Bekende taferelen, gelukkig geen bekenden. De meesten zijn in gesprek. Ik bedenk me wat je dan allemaal kunt missen en hoe ik zelf meestal de overtocht beleefde. Dit is anders. Niet beter, maar wel intenser. Gericht op de natuur en minder op de mensen merk ik dat ik al lekker leeg in mijn hoofd begin te worden.
Mag het eindeloos duren?!
Bij aankomst volg ik met de mountainbike de door mij uitgestippelde route. Ik omzeil daarbij het dorp, daar is de rust niet voor mij… Bij restaurant Marlijn ga ik het strand op en fiets Oostwaarts de eindeloosheid in. Hier ga ik off-line. Wat een rust en wat mooi is het hier. Tussen de geulen en zandbanken door vind ik mijn weg. Het wordt langzaamaan ook warmer. Ik besluit af te stappen en wat schelpen te gaan zoeken. Al gauw vind ik een Japanse oester en wat andere schelpen.
Bij paal 15 vind ik het mooi en besluit te stoppen. Er is niemand in de buurt. De zee trekt en ik wil het water voelen. Heerlijk warm is het en ook onverwacht helder. Daar dobber ik dan op mijn rug afwisselend kijkend richting eiland en Noordzee. Dit mag eindeloos duren… Wat maakt dit toch zo mooi, vraag ik me af ? Het is denk ik toch het besef van ruimte en eindeloosheid en gewoon er zijn. Daar onderdeel van uit maken. Zelfs de mogelijkheid dat deze rust zal worden verstoord door ‘intruders’, (zoals de Balg express…), kan me niet echt meer onrustig maken.
Gemijmer
Liggend op het strand voel ik het zand knisperen. Ik val in slaap, maar schrik al snel weer wakker. De tijd verstrijkt langzaam, maar verveling is er allerminst. Zou dit nog komen? Ik verblijf nu al 10 uur op het strand. Er zijn eigenlijk alleen meeuwen. Ik loop nog een stuk, verzamel nog wat schelpen en zie nog wat overblijfselen van beesten die zijn gestorven op het strand. Hoe zouden die er tegenaan hebben gekeken op dat moment? Zouden ze het hebben geweten? Zo mijmer ik wat weg.
Al dwalend over het strand ben ik aardig tot rust gekomen. Ik pas in de omgeving, ben er als het ware in opgelost. Dat voelt goed. Maar, hou ik mezelf voor, dat wordt pas echt duidelijk als ook de natuurlijke inwoners mijn aanwezigheid voor lief nemen. Me niet meer als gevaar zien, niet voor me vluchten. Dat zou toch mooi zijn. Op weg naar de beklimming van een duin zie ik links en rechts wat konijnen wegschieten. Er is nog wat te doen denk ik.
Ontmoeting met een eend
Dan spot ik een eend. Voorzichtig kom ik dichterbij. Ik ben bang dat de eend schrikt en wegvliegt. Dat zou als een afwijzing voelen bedenk ik. Ik wil juist vervaren dat ik bij hem in de buurt mag zijn. Vooralsnog lijkt de eend zich niet te storen aan mijn toenadering. Ik maak me nog wat kleiner en praat inmiddels ook zonder iets te zeggen tegen de eend. Het lijkt haast wel of hij wil dat ik hem volg richting het duin. Wat een fantasie, denk ik nog. Behoedzaam volg ik hem en kom ik nog dichterbij. Ik wil wat foto’s maken. Het lukt, van best dichtbij. De eend is rustig, accepteert mij nu in zijn nabijheid. Ik voel me verbonden. Dit was wat ik zocht. Een geluksmoment. Zou de eend het ook zo ervaren? Ik denk het eigenlijk wel en koester die gedachte. Het duin brengt vervolgens nog een mooie verrassing met zich mee. Hier vind ik de ‘tjattel’ (ketel) en lees de eilander legende over de ketelmannen. Hoe mooi kan het zijn?
Volstrekt onthaast
Nu snel de tent opzetten en dan de nacht in. Dit geeft toch nog wat stress, want er passeren wat auto’s op het strand. Wat die daar doen op dit tijdstip? Ik weet het niet. Als ze mijn rust maar niet verstoren. Dan wordt het donker. De zon gaat prachtig onder en ik zie het gebeuren. Heerlijk moment. De rust is er. De slaapzak lonkt, het is goed zo !
Om 5 uur word ik al wakker. Rustig pak ik mijn tentje in. Tijd genoeg en dat voelt heerlijk. Ik stoor me nergens aan. Volstrekt onthaast loop ik weer richting strand en neem nog een duik in de zee. Wat een genot. Zo kan het ook. Drogend in de ochtendzon ga ik langzaamaan weer richting Marlijn. Ik heb enorm veel zin in koffie en wat eten. Maar de Marlijn is nog niet open. Ik merk dat ik me hier ook niet over op kan winden en geniet later des te meer van mijn kopje koffie. Een bijzondere ervaring rijker betreed ik de bewoonde wereld…
